முள்கிரீடம்

அந்தியின் பொன்மஞ்சள் தேய்த்தொழித்து
வெனிலா ஒளியில் மினுங்கிடும் பேராலயம்
தமக்கு முன்பாகச் செல்பவரின் சமூகத்தில்
குறை சொல்லிப் புலம்பியழும் பெருங்கூட்டம்
பிரார்த்தனை தீர்த்துத் திரும்புகிறவன் பார்வையில்
சாலையில் விரைந்திடும் வாகனங்களின் நடுவே
பிள்ளையேந்தி யாசகம் கேட்கும் யட்சியொருத்தி
நசிந்து விலகிய உடையின் வழி பிதுங்கும் தேகம்
நெடுமரத்தைப் படர்ந்த கொடிகள் விம்மித் தெறிக்க
முதல் கனியின் மீதாக ஊர்ந்திடும் சர்ப்பம்
உயிர்த்தலம் பற்றி உறிஞ்சுகிறான் உலகின் கருணையனைத்தும்
தன்னிலை உணர்ந்தவன் சற்றே நிமிர்ந்திட தென்பட்டது
மரியாய் மாறிப்போன யட்சியும்
கையிருந்த தேவகுமாரனின் விழிகளில் உறைந்த உதிரமும்
முள்கிரீடம் தரித்தவனாய் மீண்டும் ஆலயம் நுழைபவன்
முன்பாய் இருகரம் நீட்டி எதிர்கொண்டவர்
புன்னகையோடே சொல்கிறார்
பிரியமானவர்களே
நானே உங்களுக்கு
வழியும்
சத்தியமும்
ஜீவனுமாயிருக்கிறேன்

(வெயில்நதி இதழ் - 3)